Je hoeft het niet alleen te dragen

Een groot verlies heeft tijd en aandacht nodig. Je kunt het zien als een zware koffer die je langzaam uitpakt en waarbij diepe gevoelens en herinneringen bovenkomen. Graag help ik je bij het dragen en uitpakken van jouw zware koffer.

 

 

Het uitpakken van de koffer begint met kijken naar wat er allemaal inzit. Welke herinneringen zie je liggen? Herken je de dromen en verwachtingen die je had ingepakt voor later? Wat voel je bij het leeghalen van de koffer? Hoe beslis je wat je wel en niet wilt bewaren en vasthouden?

Als de koffer iets leger is, kan er weer wat ruimte ontstaan om te kijken naar de wereld om je heen. Je ziet dat het leven gewoon is doorgegaan. Maar zelf voor de volle 100 procent meedoen lukt nog niet. Dat heeft meer tijd nodig. In die tijd haal je je koffer nog wat meer leeg. Totdat de koffer licht genoeg is om mee te dragen. Het leven voelt hierdoor nog wel zwaarder maar je staat er weer. Natuurlijk wankel je af en toe nog. Er zullen dagen zijn dat de koffer zwaar voelt maar er zullen ook dagen zijn dat de koffer lichter voelt. Er is hoop en het begin van vertrouwen in een nieuwe toekomst. Het komt goed.

 

Mijn eigen verlieskoffer heb ik uitgepakt tijdens mijn master HBO rouw- en verliestherapie aan de Sociale Academie in Utrecht. Daar zaten verlieservaringen in zoals het overlijden van mijn ouders en mijn beste vriendin maar ook ervaringen die ik toen nog minder met verlies associeerde maar dat overduidelijk wel waren zoals het leven met chronische ziektes en een moeizame relatiebreuk. Mijn koffer voelt nu minder zwaar en wat er nog inzit hoort bij mij en heeft me gemaakt tot wie ik ben. Dat mag er niet uit en draag ik vrijwillig met me mee.